Erin niezbyt przepadała za cmentarzami. One jednak zazwyczaj były najłatwiejszą drogą do dotarcia niemal w każde miejsce o każdym czasie. Nikt tu nie przebywał, można było lawirować między nagrobkami i posągami, unikając niechcianego wzroku. Także... Idealne miejsce, co do czasu. W końcu i tak trzeba przejść dalej, czyż nie?
Mimo to złodziejka wolała najpierw tutaj się rozejrzeć. Przeskoczyła przez ogrodzenie bez większych problemów z pomocą grappling hook'a, by po chwili spaść miękko jak kotka na nogi. Poruszała się na lekko ugiętych nogach. Wolała wyglądać zza niemal każdego nagrobka czy ktoś tu nie idzie. Nie lubiła ani zabijać, ani ogłuszać. Ale w razie potrzeby wolała to drugie... Nienawidziła zabijać.
W każdym razie, Erin poruszała się powoli, w stronę bramki czy ogrodzenia najbliżej jakiegokolwiek zacienionego miejsca, już w jakikolwiek sposób związanego z miastem.

Zrobię to z ramienia MG, żeby nie było!

W tej chwili przed Erin pojawiają się niebiańscy strażnicy w białych kapturach. 5 z nich ją mija obojętnie, idąc dalej przed siebie, jednak kolejna piątka zostaje na miejscu. Zamiast legitymować złodziejkę, od razu ją atakują. Dwóch z nich wystrzela w Twoją stronę kilka strzał z niebiańskich łuków, inni rzucają się na Ciebie z mieczami.

Nie wylegitymowali Erin, bo zapewne wyczuli jej pochodzenie albo złe zamiary. W końcu to anioły.
W każdym razie, złodziejka nie miała czasu do stracenia. Nie miała też czasu na rozmyślania, także zagwarantowała go sobie: w ruch poszła magia Primal Stone. Zatrzymała czas. Zaczęła przechadzać się przy aniołach, oglądając ich bronie. Poumieszczała w łukach kamienie i patyki w ten sposób, by przy wystrzale pękły.
Z mieczami mogła być większa zagwostka.
Złodziejka postanowiłą więc nie ryzykować jakiegokolwiek starcia, także przeskoczyła przez drugie ogrodzenie i natychmiast schowała się w cieniu. Dla pewności wytworzyła iluzję: nią samą, stojącą tak, jak wówczas, gdy ją zauważyli. Czas ruszył, a Erin manewrowała iluzją w ten sposób, by wyglądało, jakby padła od strzały lub miecza, po czym niby rozsypała się w pył... Jak wampir.
Po tym wydarzeniu całkowicie straciłą zainteresowanie anielskimi strażami.
Sama rozejrzała się uważnie, skąd może tutaj dotrzeć. Teraz moze i była poza cmentarzem, w cieniu. Ale potrzebowała najpierw rozejrzeć się uważnie, jako Cień niewidoczna obecnie. A potem ustalić ewentualny plan działania.

(z mocy MG)

Po cmentarzu przechadza się zamaskowany kapłan. Nie wyczuwasz, jakiej jest rasy, trudno ci też powiedzieć, czy jest uzbrojony. Wykonuje w twoją stronę gest mówiący: "Idź za mną". Po dłuższym spacerku wskazuje ci gestem drogę do Tajnej Biblioteki i znika.

Pierwsza myśl: kolejny złodziej... Jeszcze tego tutaj brakowało. Mimo to Erin postanowiła zobaczyć, co takiego człowiek ma jej do pokazania. Gdy tylko pokazał jej, jak dostać się do Biblioteki, z chęcią skorzystałam.
Mimo to cały czas miałam złe przeczucia. Czmychałam co chwilę między zaułkami, klucząc tak, by nikt mnie nie zauważył: niemal cały czas w cieniu...
I tak spędziłam większą część mojego "spaceru": głównie pod dachami, bo na nich nie było zbyt bezpiecznie. Za dużo aniołów... Tak, zdecydowanie za dużo aniołów...

z/t