Białowłosa spokojnym krokiem przyszła nad strumyk. Rozglądała się dookoła w poszukiwaniu ziół, o które prosiła czarownica, codziennie szukała różnych cudacznych roślinek do eliksirów jej opiekunki. Tym razem jednak zapuściła się dalej w las i tak oto trafiła na ten strumyczek. Przysiadła na jego brzegu, podziwiając otaczającą ją przyrodę. Słyszała jak przepięknie śpiewają tutejsze ptaki, jednej piękniej od drugiego. Ciekawe czy mają okres godowy, że tak się przekrzykują jak przekupki na targu.. zamyśliła się przez chwilę, patrząc na najbliższego śpiewaka. Oparła głowę o kolano, przymknęła oczy i w pełni oddała się słuchaniu.

Regis po urwaniu się z wesela wylądował w lesie. Stamtąd postanowił jednakże udać się samemu zważywszy na to, że jego zwiadowcy mówili coś o dziwnej tajemniczej białowłosej dziewczynce o krwistoczerwonych oczach. Jednakże gdy starali się z nią zobaczyć, dziewczynka nagle znikała jakby była iluzją. Toteż Regis musi sam to sprawdzić. Czyżby właśnie miał ją odnaleźć? W tym oto miejscu? Na terytorium nie należącym do żadnego państwa? Cóż, nic nie stało na przeszkodzie by to sprawdzić, choć miał nadzieję nie wpaść w iluzje żadnej z wiedźm które tutaj mogą żyć. Wkrótce potem dotarł w pobliże strumienia i zobaczył ją....białowłosa dziewczynka. Nie widział z daleka jej twarzy. Postanowił się trochę zbliżyć i w pewnym momencie powiedział.
-Hej. Czy my się znamy?
Uśmiechnął się by jej nie wystraszyć. Nie widział jej twarzy. Mógł się mylić.

Jeszcze kilka chwil słuchała cudownych śpiewaków oraz ich walk o względy pierzastych panienek, kiedy nagle jej spokój zaburzył jakiś nieproszony gość. Westchnęła, kto znowu ma do niej jakieś ale.. ostatnio był to jakiś chłopak ze wsi, który bóg wie co sobie myślał. Powoli odwróciła się w jego stronę i zamarła, na jej twarzy wykwitł zdrowy rumieniec.
- C-co? Ja.. nie.. pierwszy raz cię na oczy widzę.. - pisnęła cichutko, spuszczając wzrok. Czuła się dziwnie onieśmielona.. nie wiedziała wręcz co się z nią dzieje. Uśmiechnęła się łagodnie ale dalej nie miała odwagi na niego spojrzeć.

Białowłosy tylko czekał aż dziewczyna się odwróci. Wszystko miała się okazać teraz....Serce mocniej mu zabiło. Niemożliwe...czy to iluzja? Czy na prawdę ją odnalazł? Dziewczyna wyglądała zupełnie jak ona! Nie widział jej od dwudziestu lat, ale wygląd pamiętał. Niewiele przez ten czas się zmieniła. Serce zaczęło bić mu jeszcze szybciej. Wreszcie ją odzyska....ale ona go nie pamięta? Jak to możliwe? Ale to by wyjaśniało czemu nie próbowała wrócić. Cholera...co się przez ten czas działo gdy jej szukał?
-Nie pamiętasz mnie? Jestem Regis. Twój starszy brat. Jak mogłaś zauważyć wyglądamy podobnie. Nie wiem czy mi wierzysz....ale tak jest...Mogę to udowodnić. Znam twoje imię...Lillianne. Takie ono jest prawda?
Powiedział robiąc krok do przodu. Lecz robił to wolno. Nie miał pojecia co się stało. Jak straciła pamięć. Czemu. Czy sama tu żyje? Tyle pytań pozostaje bez odpowiedzi.

Słuchała go z uwagą.. Regis? To imię wydawało się jej znajome jednak.. odległe.. nie wiedziała skąd je zna, czy może znała go już wcześniej, czy też może znała innego Regisa.. Spojrzała na niego zdziwiona jakby opowiadał niestworzone historie. Nie reagowała jakoś na jego powolne zbliżanie się, coś ją paraliżowało jednocześnie mącąc umysł. Mogła przysiąc że słyszy dziwne buczenie w głowie, zmrużyła oczy, ten dźwięk był bardzo drażniący.
- Nie.. moje imię brzmi Selveriete.. nie znam żadnej Lillianne.. - uśmiechnęła się słabo. Mylić się jest rzeczą ludzką, chociaż chłopak co do jednego miał rację.. byli jak lustrzane odbicia. Dziewczynie wydało się to dosyć podejrzane ale przecież zdarzają się ludzie bardzo podobni, wręcz identyczni.

Dziewczyna nie reagowała na jego powolne zbliżanie się. Tym lepiej dla niego. Wyczuwał też od niej coś dziwnego. Jakby ktoś zabrał jej moce. Lekka wampirza aura ale prawie całkowicie nie wyczuwalna. Nie ma wyboru. Musi jej pomóc odzyskać wspomnienia i przekazać trochę swojej wampirzej krwi by pobudzić jej. Był już bardzo blisko niej.
-A więc nie mam wyboru. Muszę pomóc ci odzyskać swoje wspomnienia.
Uśmiechnął sie do niej ciepło i objął.
-Zaufaj mi....
Wyszeptał do jej ucha a następnie złożył na jej ustach delikatny pocałunek. Gdy znalazł miejsce na jej szyi gdzie nie było ubrania, złożył i tam pocałunek liżąc tamte miejsce i wbił w nie swoje kły, pił jej krew. Objął ją aby przypadkiem mu nie upadła. Gdy wypił wystarczająco dużo to zranił się w nadgarstek i podał jej prawie, że do ust.
-Pij...
Powiedział do niej i gdyby tego potrzebowała to pomógł jej w tym przechylając dłoń tak by krople krwi wpadały do jej ust.

Czy kiedykolwiek wyobrażaliście sobie atak wampira? Cóż dziewczyna, nigdy nawet nie pomyślała o takiej ewentualności a tu nagle.. A w dodatku ją pocałował! Zrobiła wielkie oczy kiedy zorientowała się co właśnie zrobił. Czekaj co on powiedział? Wspomnienia? Jakie wspomnienia?! Przecież dobrze pamięta że jest córką tutejszej czarownicy, że mieszkają tutaj od zawsze.. co on insynuuje?! I jeszcze to zaufaj mi! Za kogo on się uważa!
- Słuchaj ty.. - oblała się szkarłatem po tym nagłym pocałunku i już, już chciała na niego krzyczeć i złościć się aż tu nagle poczuła jego język na szyi. Zamrugała kilka razy. -C-co ty wyprawiasz ty zboczeńcu ty!
Pisnęła cicho, nie miała sił wyrwać się z jego objęć, wtedy poczuła coś jeszcze dziwnego.. bardzo silne ukłucie. Jęknęła. Po chwili dziwne uczucie jeszcze bardziej się nasiliło i to uporczywe burczenie.. Czemu.. świat wiruje.. i ten ból głowy.. jęknęła w myślach. Nagle poczuła jak jej krtań pali jakiś płyn, o bardzo metalicznym smaku.. Zaraz.. czy ten chłopak coś powiedział? "Pij"? Ogień w gardle stał się jeszcze bardziej nieznośny, miała ochotę krzyczeć ale nie miała na to sił.. Czy ja umieram? przemknęło przez jej głowę.. Taki marny koniec, tak ciekawego początku.. Straciła przytomność.

Ta "przemiana" dobiegała końca. Tak na prawdę po prostu pobudził jej krew i złamał klątwe, czy cokolwiek to było. Może po tym wszystkim wrócą jej wspomnienia. Gdy nazwała go zboczeńcem lekko się uśmiechnął. Dalej była tak zabawna jak kiedyś. Szkoda, że nie mógł sie powstrzymać i musiał ją pocałować. Może mu to wybaczy. Przy okazji z łatwością mógł przeczytać jej myśli. To wszystko co sie w niej działo było normalne. I nie. Nie umierała. Raczej powracała do tego kim była. Zabić wampira jest strasznie trudno, a on nie pozwoli jej skrzywdzić. W końcu zemdlała. Spodziewał się tego i wcale go to nie zdziwiło. Jednakże wiedział, że to ona. W głębi serca ogromnie się cieszył. Jak dziecko. Ale nie mógł tego okazywać. Nie teraz. Podniósł ją i objął tak jak zrobił to kiedyś, gdy uratował ją przed upadkiem. Postanowił ją zabrać w jakieś bezpieczniejsze miejsce.

OOC:
Strumyk -> Polana (Razem z Lillianne Kuran)