A więc oto i jest. Przepiękny zamek Arvanor. Zyntyx za każdym razem zachwycał się gdy przybywał do tego miejsca. Architektura elfów jest wręcz zdumiewająca. Idealna harmonia budownictwa, inżynierii i sztuki. Iglice zamku skąpane w promieniach słońca wręcz zachęcają by wejść na dziedziniec. I to też Zyntyx uczynić zamierza. Miał wcześniej posłać służącego by zawiadomił rodzinę królewską iż przybędzie w gościnie... jednak zdecydował że przyjdzie bez żadnych zapowiedzi. Poprawił swój mlecznobiały płaszcz i ruszył marmurowymi schodkami ku dziedzińcowi. Jego wąż pełzł w górę tuż obok jego nóg, niczym wierny wyszkolony pies. W końcu, wraz ze swoim kompanem wszedł na dziedziniec i stanął po środku niego by jeszcze raz przyjrzeć się pięknej architekturze. Gdy by miał gdzieś zamieszkać na stałe, poważnie rozważał by opcję osiedlenia się właśnie w tym zamku. Ciekawe czy rodzina królewska miała by coś przeciwko temu. Jak to Zyntyx ma w zwyczaju, pogrążył się w myślach, oczarowany całokształtem dziedzińca, i stał nieruchomo, wpatrując się w jedną z wierz. Jego wąż powoli pełzał wokół jego nóg, co jakiś czas wystawiając język.

Allameris kierując w stronę dziedzińca zauważyła personę szczupłą który zmierzał się w stronę dziedzińca zamku arvaronu. Spokojnym wzrokiem spojrzała w jego stronę podchodziła majestatycznym krokiem jak na cesarzową przystało. Zbliżając pewniej do tej osoby spojrzała na niego znowu bo zaciekawiło go co do nas sprowadza tak naprawdę.
- Anras tudira - Odparła do niego witając w języku elfickim który jest brany za powszechny język nawet w Denarii się jego uczą dlatego w takim momencie czekała na jego słowa. Dziewczyna miała wrażenie jakby skądś go znała ale to chyba jedynie z opowiadań ojca Arvandora opowiadając o różnych Bogach czy też stworzeniach które niby są dla niej jedynie legendą ale fajnie by było gdyby naprawdę istnieli.

Na całe szczęście z zamyślenia szybko wyrwał go kobiecy głos. Zyntyx obejrzał się w stronę z której dobiegł go dźwięk, i zrobił lekko zdziwioną minę. Otóż obok niego stała właśnie cesarzowa. Nie spodziewał się że tak prędko spotka kogoś z rodziny królewskiej, prędzej jakiegoś służącego bądź służącą, która zaprowadziła by go do dostojników. Ale cóż... Szczerze mówiąc to bardzo dobre spotkanie. Uśmiechnął się ciepło, i pokłonił lekko.
- Anras Tudira Allameris.
Jego głos był ciepły i przyjazny, wręcz potrafiący oczarować. Przyjrzał się dokładniej cesarzowej.
- Minęło sporo czasu odkąd ostatni raz Cię widziałem. Wyrosłaś.
Ah, stare dobre czasy. Zyntyx ostatni raz był w tym miejscu za czasów panowania poprzedniego cesarza. Allameris była wtedy jeszcze małym dzieckiem, ciekawe czy cokolwiek pamięta.

- Miło mi cię powitać w skromnych progach, mój drogi - Odpowiedziała spokojnym głosem. Uśmiechnęła się delikatnie do niego patrząc mu w oczy. Faktycznie pamięta jego jak był z wizytą u jej ojca Arvandora.
- Pamiętam cię jednakże nie tak dobrze jak mój Ojciec który niestety zmarł z ciężkich obrażeń po walce - Odparła spokojnym głosem w tej sytuacji, można wyczuć lekki smutek. W takiej sytuacji mogłaby zaproponować jemu wejście do środka zamku bo nieładnie tak stać na dziedzińcu przecież to nie przystoi cesarzowej ani mędrcowi.
- Może chciałbyś wejść do środka? - Spytała się łagodnym głosem do niego.

A więc jednak pamiętała go. To dobrze, nigdy nie wątpił w pamięć elfów. Allameris nie tylko wyrosła, ale też stała się przepiękną kobietą. Jednak co tu się dziwić, każdy elf jest piękny. Kiedy wspomniała o śmierci ojca, spoważniał.
- Wojna nie prowadzi do niczego jak do śmierci. Nie zdążyłem przybyć na czas by mu pomóc. Wybacz.
Jego wąż zasyczał lekko i poruszył się niespokojnie. Reaguje na zmianę nastroju Zyntyxa. Teraz sytuacja zrobiła się lekko napięta, jednak ciszę przerwała w końcu jej propozycja.
- Oczywiście. Wejdźmy do środka.
Nie mógł się już doczekać ponownego ujrzenia wnętrza pałacu, które jest jeszcze piękniejsze niż to co na zewnątrz.

Cesarzowa jak usłyszała jego wypowiedz zrobiło się trochę dziwnie tak naprawdę ale znacznie lepiej.
- Masz rację wojna do niczego nie prowadzi, a tymbardziej gubi istoty które chcą tylko władzy i rozlewu krwi mieszkańców owego królestwa czy też cesarstwa - Odpowiedziała do niego komentując jego słowa, faktycznie są zgodni bardzo dlatego elfy mają bardzo dobre stosunki z mędrcami.
- W takim razie proszę za mną - Odparła uśmiechając się do Mędrca w takim razie będzie musiała jedynie przypomnieć jego imię jak ojciec do niego mówił? Po chwili zbliżała się dwójka do frontowy drzwi zamku.

z.t z Zyntyx

Do dziedzińca przylegała stajnia z padokami, sadami i polami uprawnymi. Spojrzała na dziewczynę, która maszerowała za nią.
-Wybierzemy ci jakiegoś konia, jak dobrze jeździsz konno?-zapytała się wchodząc do środka i od razu zobaczyła swojego Xantosa w boksie na którym przyjechała do zamku, jednak nie mogła go zabrać, bo jest dość charakterystyczny, nawet jak na pegaza, gdyż ma baranie rogi. Wybrała gniadego konia, wyprowadziła go do koniowiązu i przywiązała za kantar do niego.
-Przynieś siodła i czapraki oraz uzdy, są w siodlarni.-powiedziała do niej ciotka i zaczęła czyścić swojego konia obmiatając jego grzbiet, nogi, kopyta. Stał on spokojnie co jakiś czas strzygąc uchem i nasłuchując odgłosów jakie dobiegały zewsząd. Kiedy Aria wróciła, Elen wyczyściła jednego konia, wzięła od niej siodło, czaprak i uzdę, przerzuciła przez belkę koniowiązu i nałożyła wszystko w odpowiedniej kolejności i spinając popręg. Do kieszeni kulbaki wrzuciła ze stajni dodatkowe loże, liny. Swoją torbę przymocowała do siodła.

Wyszła za dziewczyną po czym poszła w stronę dziecińca oraz stajni. Stałą w milczeniu i gdzieś z boku by nie przeszkadzać, na słowa o przyniesieniu jej rzeczy pokiwała głową po czym szybko się uwinęła i podała potrzebne jej rzeczy. -W sumie to tylko kilka razy dosiadałam konia niestety, ale znam podstawy. Odpowiedziała na pytanie Eal, wiedziała, że powinna się jeszcze wiele nauczyć na temat konna i jeździectwa, jednak w wnętrzu czuła strach przed tymi wielkimi zwierzętami, to może dlatego nie dosiadła konia aż do tej pory.

Wyprowadziła Arii konia ze stajni i przywiązała zaraz obok jej konia.
-Proszę, wyczyścisz go teraz a ja go osiodłam, pewnie nigdy tego nie robiłeś Berengar, ale dasz dobie radę.-zaczęła do niej mówić męskim imieniem i mrugnęła porozumiewawczo, aby dziewczyna zrozumiała, że chodzi jej o to, że to jej nowe imię. Patrzyła na dziewczynę, która uwijała się przy zwierzęciu i pokiwała głową.
-Tu przy łęku ruchami okrężnymi, tutaj będzie siodło więc musisz wyczyścić porządniej, by go nic nie uwierało i nie ucierało. Tak swoją drogą Berengar, jak się czujesz przed pierwszym polowaniem?-zwróciła się znowu pseudonimem Arii, który nadała jej szybko, miała nadzieję, że jej się podoba, bo w przeciwnym razie, ona sama dostanie jakiś niewdzięczny przydomek. Kiedy Aria skończyła czyścić konia pomogła jej założyć siodło i wędzidło.
-Dasz radę sam wejść na konia?-zapytała się basowym tonem.

Spojrzała na dziewczynę i w sumie nie wiedziała co o tym wszystkim ma myśleć, kiedy się do niej zwróciła nieznajomym imieniem skrzywiła się, lecz po chwili zorientowała się ,że ma być to jej ksywka. NA jej słowa robiła tak jak kazała najpierw okrężnymi a porem innymi ruchami czyściła konia, co prawda czuła się dziwnie czyszcząc zwierze, ale dopóki to nie wydawało z siebie dziwnych dźwięków wszystko wydawało się w jak najlepszym porządku.-Sam ? Nie, zawsze miałem stołekPowiedziała w bardziej basowym tonem aczkolwiek nie wiedziała jak jej to wyszło.

-Pomogę ci, włóż nogę w strzemię, wybiję cie z drugiej nogi.-powiedziała, a kiedy Aria to zrobiła uniosła ja za biodra pomagając jej wsiąść do siodła. Ktoś kto by ich teraz widział zapewne by utworzył nową plotkę o myśliwym i jego pomocniku, którzy jadą do lasu na miłosną schadzkę a nie polowanie. Kiedy Aria siedziała poprawiła jeszcze popręg w jej koni. Sama siadła na swojego ogiera i odpięła go od belki.
-Ruszaj za mną.-powiedziała i wyprowadziła konia lekko stymulując łydką, zebrała wodzę i ruszyli przez dziedziniec.
-Jeśli chcesz, możemy tutaj się rozchodzić, by cie nie złapała żadna kolka lub skurcz w siodle.-zaproponowała jej małą rozgrzewkę.

Lekko pokiwała głową na zgodę po czym weszła na konia i lekko poruszyła lejcami słysząc rżenie konia pisnęła cicho i skuliła się, jakoś nie bardzo przepadała za końmi, westchnęła i wzięła kilka głębszych oddechów na uspokojenie. Widząc co robi identycznie poruszyła łydką by koń ruszył, niepewnie wyjechała na dziedziniec, dawno nie dosiadła konia, dlatego przedtem rozchodzić konia jak i samą siebie, bo jeżeli dostanie nagłego skurczu w lesie, to nie będzie za ciekawie na nią wyglądało. Jechała powoli na koniu przed siebie co jakiś czas poprawiała kapelusz by jej nie spadł z głowy.

Co chwilę spoglądała na nieporadną siostrzenice, która w dodatku zaczęła piszczeć, podjechała do jej boku i chwyciła za lejce, kiedy dziewczyna zaczynała krzyczeć.
-Nie krzycz, on się bardziej zdenerwuje niż ty, pamiętaj o tym to zwierze jesteśmy dziećmi lasów i łąk, żyjemy w symbiozie, musisz wyczuć jego rytm, nie bój się go a będzie dobrze.-poradziła ciotka i puściła jej wodze, znowu objęła pierwszeństwo w zastępie i przyłożyła łydkę do boku konia.
-Wyjeżdżamy w teren, ruszymy kłusem, trzymaj się i kiedy koń podnosi się unosisz tyłek, będzie ci wygodniej niż kłusem roboczym, wysiadywanym, przynajmniej się tak bardzo nie poobijasz.-poradziła jej kuzynka i szturchnęła konia piętą, a ten przyspieszył. Ona jako stary jeździec ruszyła kłusem roboczym co jakiś czas oglądając się za siostrzenicą, która jechała na swoim koniu pełna obaw.

z/t

-Wybacz koniuku Powiedziała cicho i pogłaskała konia po boku, faktycznie kiedy rozchodziła się czuła się pewniej i już się tak nie bała. Spojrzała na ciotkę, która ruszyła przodem, biegła za nią kłusem i lekko unosiła tyłek do góry by było jej wygodniej faktycznie , rady ciotki były bardzo trafne i pomocnicze dla niej jako początkującej . Po chwili zobaczyła , że została z tyłu dlatego pewniej trzymając lejce zbliżyła odległość ,która zaczęła się powoli zmniejszać.

z.t